Περπατώ στο νησί του Nauvo και θαυμάζω την ομορφιά της φύσης, που ο Θεός δημιούργησε. Είναι εκπληκτικό πώς τα πάντα στη φύση είναι τόσο αρμονικά και συμμετρικά. Εκεί, όπου δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός και ενοχλητικός θόρυβος, μπορείς πραγματικά να παρατηρήσεις το βάθος των χρωμάτων στα φυτά και τα δέντρα, να αφουγκραστείς τη γλυκύτητα των κελαηδισμάτων των πουλιών και να ακούσεις τον ήσυχο άνεμο να περνά ανάμεσα από τα φύλλα.
Επιστρέφοντας στην πόλη, οι ήχοι γύρω μου γίνονται βαρείς. Τα όμορφα δέντρα και τα λουλούδια που είναι φυτεμένα στις διάφορες γωνιές της, χάνουν τη λάμψη τους· ο θόρυβος των αυτοκινήτων και η βιασύνη των ανθρώπων μετατρέπουν το τοπίο από πολύχρωμο σε ένα άχαρο γκρίζο.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο τόσο διαφορετικές εμπειρίες, αναρωτήθηκα: Στη Φινλανδία έχουμε την ευκαιρία να θαυμάζουμε τον κόσμο που δημιούργησε ο Θεός. Έχουμε το προνόμιο να πίνουμε καθαρό, πόσιμο νερό και να περπατάμε σε καλοδιατηρημένα δασικά μονοπάτια.
Αυτή την ευκαιρία δεν την έχουν όλοι. Σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, οι δασικές πυρκαγιές έχουν καταστρέψει ανεκτίμητα οικοσυστήματα, οι πλημμύρες έχουν προκαλέσει ζημιές σε απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και τα λύματα από εργοστάσια και πόλεις έχουν μολύνει ποτάμια, θάλασσες και υπόγεια ύδατα. Η άνοδος της θερμοκρασίας και οι καταστροφικές της επιπτώσεις στη ζωή πάνω στη Γη έχουν καταντήσει μονότονη είδηση ρουτίνας στις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά δελτία.
Τι κάνουν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; Ο άνθρωπος, από θεματοφύλακας της ομορφιάς της δημιουργίας, έχει μετατραπεί σε ένα ξένο είδος που φαίνεται να δρα ενάντια σε αυτή – σαν να έχει αποστολή του να καταστρέψει τον κόσμο που δημιούργησε ο Θεός.
Στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής διαβάζουμε: «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα ὅσα ἐποίησεν, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γένεση 1:31). Οι λέξεις «πάρα πολύ καλά» κρύβουν τη χαρά του Δημιουργού για την ομορφιά του έργου Του. Η ομορφιά του Θεού αντανακλάται στη δημιουργία· και όταν τη θαυμάζουμε, αναγνωρίζουμε το κάλλος Του.
Ο άνθρωπος, που είχε την αποστολή να είναι βασιλιάς και φροντιστής της δημιουργίας – τι κάνει; Καταναλώνει αλόγιστα τους φυσικούς πόρους, μολύνει τα νερά, σαν να μην ήταν το νερό η κύρια βάση της ζωής. Όταν ο άνθρωπος δεν σέβεται το περιβάλλον στο οποίο ζει, δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του ούτε τη ζωή του. Δεν καταλαβαίνει πως ό,τι κάνουμε στη φύση, θα στραφεί τελικά εναντίον μας. Και είναι τόσο παράξενο που αυτό δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως κατανοητό…
Η βασική αιτία της οικολογικής καταστροφής είναι συχνά το οικονομικό κέρδος – η λογική του «είμαι καλά τώρα, δεν με νοιάζει τι θα γίνει αύριο ή τι θα συμβεί στους άλλους».
Γιατί σας γράφω αυτά σήμερα; Επειδή ζούμε στη Φινλανδία – σε μια χώρα όπου οι πολίτες φροντίζουν με πάθος το περιβάλλον. Υπεύθυνοι πολίτες, ευτυχισμένοι άνθρωποι.
Ίσως να μη μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μόνοι μας – αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μικρές μας πράξεις δεν έχουν σημασία. Κάθε μικρή πράξη είναι πολύτιμη. Όταν διδάσκουμε στα παιδιά μας να προστατεύουν το περιβάλλον, τα μαθαίνουμε ταυτόχρονα να φροντίζουν και τον πλησίον τους.
Η φροντίδα της δημιουργίας είναι μια μορφή προσευχής και δοξολογίας προς τον Θεό – προς Εκείνον που «τα πάντα καλώς εποίησε».
π.Ιωάννης Λαμπρόπουλος